Στεφάνι στο κεφάλι τον Πενταδάκτυλο
Στα Πόδια τα Λιοχώρια γκριζοπράσινο χαλί
Το Νιόχωριο με σθένος απαράμιλλο
Του γυρισμού τη ώρα νοσταλγεί

Εικόνα που ποτέ μας δεν ξεχνάμε στο ξενοπατημένο μας χωριό
Η αιωνόβια Βαλανιά αγέρωχη στο τρίστρατο που στέκει
Φρουρός. Το εκκλησάκι του Πρόδρομου να σκέπει
Κι οι πράσινες κορφές από ψηλά να χαιρετάνε
Τ’ Αη Χαράλαμπου το τρίβαθρο ψηλό καμπαναριό.

Νιό χωριό! Χωριό μου αγαπημένο από τους ξένους πατημένο
Στες στράτες που μεγάλωσα γυρνώ
Τα βήματα μου ολοϊσα με φέρνουν το σπίτι που γεννήθηκα να δω

Βλέπω το γνώριμο ξεπόρτι διαβαίνω τη μακρόστενη αυλή
Νοερά μπροστά μου ζωντανεύει η φοβερή απαίσια σκηνή

Οκτώ ψυχές παλεύουν με το χάρο ακούω κλάματα, φωνές σπαρακτικές
Κι όλα θα χαθούν θα σβήσουν όταν το θάνατο σκορπίσουν
Οι δολοφονικές οπλοριπές.

Φρικτό το θέαμα Θεέ μου! Τα πάντα γύρω έχουν σβήσει.
Οκτώ κορμιά στο αίματος να πλέουν χωρίς βοήθεια καμιά
Κάποιος το χέρι του ν’ απλώσει τα γουρλωμένα μάτια τους να κλείσει.

Στο νεκρικό μακάβριο τοπίο ένα βρεφόκλαμα ταράζει
Τη νεκρική μακάβρια σιγαλιά
Ένα βρεφάκι στα αίματα λουσμένο κλαίει, σπαρταράει με τα χεράκια ψηλαφάει

Του Σάββα Φελλά