Πολλές χαρές εγεύτηκα, μέσα που τη ζωή μου
Ας έπαιρνα λλιόττερες, τζι ας ήμουν στην αυλή μου
Μες την αυλή της μάνας μου, τζείνη της πεθεράς μου
Μες τα περβόλια του χωρκού, τους κάμπους της Τζυρκάς μου
Θα ήμουν ο ευτυχέστερος, θα πέταν η καρκιά μου
Μα τώρα εν περίλυπη, που είμαι μακρυά τους
Επείσμωσα, εδούλεψα για να τα ξανακάμω
Μα τώρα εκατάλαβα, πως τζείνα εν τα φτάνω
Γιατί έχουν μέσα την ψυσιή, το δρώμα του τζιουρού μου
Τα κόκκαλα της μάνας μου, τζιαι τζείνα του παππού μου
Τα δέντρα που φυτέψασιν η κόρη τζιαι ο γιός μου
Οι εκκλησιές που έψαλλα, αυτά είναι το βιός μου
Αυτά η περιουσία μου, αυτός εν ο καημός μου

Νίτσα Στυλιανού-Κούννου