Νιόχωρκο εν η βαλανιά
τζιαι του Προδρόμου η εκκλησιά
τζιαι τ’ ’η Χαραλάμπου
οι ψαλμουδκιές του Γιαννακό
τα τσιαττιστά του Τζιάμπου.
Ο Διομήδης ο παπάς
που έψαλλεν τζιαι λουτούρκαν
ο Κκούλλης τζιαι ο Γιαννακός
με τα κοπάδκια τους ομπρός
στον νώμο τους τη βούρκαν.
Εν η Φαιδρού, εν ο Χαρής
η Γιωρκουλλού, ο Ράφτης
τζιαι ο Τσιάρτας που στην εκκλησιά
ήταν καντηλανάφτης.
Εν του Βοκκού το σινεμά
τζιαι του Χαμπή του Γιώρκα
τζιαι τα χωράφκια του Χατζιή
που έβρισκες τζειμέσα τζει
κραμπιά τζιαι πομηλόρκα.
Του Κκόνιου τα ποστανικά
παττίσιες τζιαι πιπόνια
τζιαι τα βουνάρκα τ’ άσιερα
που ήταν μες τ’ αλώνια.
Εν ο Φακκίρης που έκαμνε
τα μαγικά του κόλπα
το ρομανίσι π’ άγιωσε
πας της αυλής την πόρτα.
Του Τζιεφαλόβρυσου νερό
τζει πας το Πετονάτζι
που έτρεσιεν ολόγρονα
στο πέτρενο αυλάτζι.
Εν οι αθθοί της λεμονιάς
τζιαι τα λιοχώρκα ακόμα
οι μυρωδκιές που έρκονταν
που το βρεμένο χώμα.
Πάνω στα λακκοβούνναρα
λαλλέδες που ανθούσαν
στους κάμπους ματσικόρυδα
που μυρωδκιοκοπούσαν.
Οι κάμποι που ’χασιν γιορτή
την Καθαρή Δευτέρα
εν τζιαι το φως που έμπαινε
μέσα που την αρσέρα.
Εν η σουβάντζα, εν η τατσιά
οι πλουμιστοί οι τσέστοι
εν η Λαμπρή που ψάλλασιν
ούλλοι Χριστός Ανέστη.
Εν οι καρκόλες οι παλιές
με τ’ άσπρο το σκλουβέρι
οι τάβλες που εππέφτασιν
πόξω το καλοτζιαίρι.
Εν οι αδρώποι που ’χασιν
σαΐτιση τζιαι σέβας
εν ο Λαμπρίας, ο Κασιής
ο δάσκαλος ο Λέβας.
Εν ο Σοφόκλης ο Ζερβός
μουχτάρης τζιαι ρεσπέρης
εν ο Αντρέας του Παυλή
ακόμα τζιαι ο Πινιαής
που ήταν ο παρπέρης.
Εν το καντήλι που άφταινε
μπροστά στο εικονοστάσι
τζιαι καρτερά τους χωρκανούς
στο Νιόχωρκο να πάσιν.
