Κωστάκη μου λεβεντονιέ και του χωριού καμάρι
που του Αττίλα τις ορδές,
σαν άξιο παλλικάρι, πολέμησες,
μα έπεσες για πίστη και πατρίδα,
κληροδοτώντας σ 'όλους μας την άσβεστη ελπίδα
πως κείνα κει τα χώματα τα τουρκοπατημένα
πάλι με χρόνους, με καιρούς θα ' ναι λευτερωμένα.

Τότε θα 'ρθώ γονατιστός στον τάφο σου να κλάψω
και το σβηστό καντήλι σου, αγόρι μου, ν' ανάψω,
λουλούδια μοσχομύριστα εκεί θε να σκορπίσω
κι ηρώο καλλιμάρμαρο στον τάφο σου θα κτίσω.

Σημαία γαλανόλευκη σεμνά θα κυματίζει
και στις μελλούμενες γενιές, εσένα θα θυμίζει.
Νιώθω περήφανος για σε, κι όλη η γενιά σου,
γιατί όλους μας ετίμησες με την παλληκαριά σου.
Δέξου απ' τον πατέρα σου το δάφνινο στεφάνι
για μνήμη, δόξα και τιμή, για μύρο, για λιβάνι
κι είθε ο Παντοδύναμος τον πόνο μου να γιάνει

Κυριάκος Λαμπρίας, πατέρας του ήρωα