Δεντρόν ένει βαθύριζον σε βένετον χωράφιν,
Τζιαι οι ρίζες του φτάνουν βαθκιά σε μακρινόν τταράφιν.

Στης Μεσογείου την μερκάν, των πέντε σταυροδρόμι,
Που αρκινούν τζιαι σμίουσιν του κόσμου ούλλοι οι δρόμοι.

Κύπρος περήφανο νησί μες στην πλαθκιάν αγκαλιάν σου,
ένας λαός περήφανος έκτισεν την φωλιάν του.

Έντιμα τζιαι ειρηνικά χωρίς να ησυχάσει,
έναν σωστλόν τρόπον ζωής πάσκει να συνταιρκάσει.

Ούλλοι να έχουσιν δουλειάν τζιαι σπίτι να μεινίσκουν,
γράμματα να μαθαίνουσιν τα μμάθκια τους να ανοίξουν.

Στες τέχνες τζιαι στ’ ανώτερα οι άξιοι να φτάννουν,
τζιαι της δουλειάς τα’ αγαθά ούλλοι να απολαμβάνουν.

Μα οι αρπαουνιάρες του κόπου οι ληστές,
τον δρόμον του εκόψαν τον, με πόμπες τζιαι φωθκιές.

Δουλειές τζιαι κόποι μιας ζωής γινήκαν γερημιόν,
το δέντρον το βαθύριζον μοιράστηκε στα δκυο.

Μα ο περήφανος λαός με πόνον τζι’ αντοχήν,
να σύρει που την ράσιην του πάσκει την κατοχήν.

Να φύουν οι καταχτητές τζια οι κουβαλητοί,
τζιαι η Κύπρος που σκλαβώθηκε ν’ απελευθερωθεί.

Τα μίση τζιαι οι σκοτωμοί παντού να σταματήσουν,
στην θέσην τους χαρμόσυνες καμπάνες να χτυπήσουν,
το αγαπάτε αλλήλους μήνυμα παντού να διαλαλήσουν.

Ειρήνη ! Ειρήνη ! Υπέρτατο αγαθό παντού να ξαπλωθεί,
Τζιαι η κύπρος που μοιράστηκε να ξαναενωθεί.

Σάββας Φελλάς,
Λευκωσία, Απρίλης 2015