Ποίημα: «Το χωρκόν μας» του Κυριάκου Λαμπρία

Χωριό μας όμορφο σεμνό και τιμημένο
πώς μας κοιτάς αμίλητο, βουβό και λυπημένο ;
Τα καθάρια δρομάκια σου, ποιοι να τα περπατάνε ;
Τα ολόασπρα σπιτάκια σου, ποιοί να τα κατοικάνε ;

Αττίλες από Ανατολή σε πάτησαν μια μέρα
βίασαν λεηλάτησαν, σε ρήμαξαν πέρα ως πέρα.
Τ 'αρχοντικό μας χάλασαν, λιοχώρια ξεράθηκαν
και οι καμπάνες των ναών για πάντα βουβάθηκαν
και τ' όμορφο σχολείο μας, εις του χωριού την άκρη,
που σαν μελίσσι βούιζε, δίχως κανένα δάκρυ,
τώρα Τούρκοι το χαίρονται με ξέχωρο καμάρι,
γιατί εκεί μορφώνεται τ' Αττίλα το βλαστάρι.

Χωριό μας, χωριουδάκι μας, ποτέ δεν σε ξεχνάμε μες την καρδιά μας
σ ' έχουμε, όπου και να γυρνάμε,
και με λαχτάρα περισσή προσμένουμε τη μέρα που θα
ξαναγυρίσουμε και συ καρτέρα και καρτέρα.

Κι ηρώο καλλιμάρμαρο για άταφους νεκρούς μας
θα χτίσουμε περήφανο στο έμπα του χωριού μας
γι' αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία
και με περηφάνια θα γραφτεί το όνομα του Λαμπρία,
του ήρωα που έπεσε υπέρ βωμών στου Βαρωσιου τα μέρη
στον Αγιο Μέμνονα τον έθαψαν, χωρίς κανείς να ξέρει.
Σημαία γαλανόλευκη σεμνά να κυματίζει και στις μελλούμενες γενιές
εσάς να σας θυμίζει.

 

Σεπτέμβριος 1995