Ποίημα: Στους πέντε Ήρωες του Τζιάους της Μαρίας Παπαγιάννη
(αφιερωμένο από τη Μαρία, αδελφή του ήρωα Γιάννη Παπαγιάννη)

Μες στου Αυγούστου το λιοπύρι, χορό εστήσατε τρελό.
Ο Αντωνάκης να σέρνει το χορό, να ακολουθούν οι αλλοι:
Γιάννης, Χριστόφορος, Παναγιώτης, Φίλιππος.
Λαμπρή η Δόξα σάς καλεί , σας τύφλωσε τα μάτια.
Κι’ εσείς τρελοί να τρέχετε.. Πού πάτε;
Να φτάσετε πολύ ψηλά. Στα πόδια βάλατε φτερά.
Κι εκεί που ημίθεοι νομίσατε πως γίνατε,
σας βρήκε η σφαίρα στο κεφάλι.
Σας τσάκισε τα όνειρα, σας έριξε στο χώμα.
Δεν νοιώσατε τι έγινε, αναρωτιέστε ακόμα.
Σας μάζεψαν όλους μαζί, το έγκλημα να μην φανεί,
σας ρίξαν στο πηγάδι.
Δεν ήξεραν πως οι ψυχές δεν μένουν στο σκοτάδι...
Γυρνούσαν χρόνια ψάχνοντας να βρουν τι έφταιξε,
ποιος πρόδωσε κι εχάθη το όνειρο της λεβεντιάς.
Λάσπες, νερό σας σκέπασαν βαθιά μες στο πηγάδι,
κι οι πέντε όλοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι να κρατηθείτε πασκίζατε
να βγείτε απ’το σκοτάδι.
Όλοι μαζί θυμόσασταν μανάδες, γυναίκες, αδέλφια, κόρες, πατεράδες.
Τους σκόρπισε η προσφυγιά, δεν ήτανε ποτέ κοντά
να ψάξουν τα κορμιά σας.
Το κλάμα των μανάδων σας δεν έφτανε στα αυτιά σας.
Να σας αγκαλιάσουν ήθελαν, να σφίξουν τα κορμιά σας.
Αλλοίμονο….
Αγκαλιαστήκατε αργά, ύστερα από 35 χρόνια!
Πικρό φιλί στο μέτωπο τρυπάει τα σωθικά μας.
Πέφτει το δάκρυ μας καυτό, δροσίζει τα κορμιά σας.
Λυγίζουνε τα γόνατα, σκύβουμε τα κεφάλια,
αβάσταχτος κι αφόρητος ο πόνος στην καρδιά μας.

Αντωνάκη, Γιάννη, Χριστόφορε, Παναγιώτη, Φίλιππε.
Στον Τύμβο στήθηκε γιορτή, χαρές πολλές….
Σας περιμένουν στην παρέα λεβέντες ΄Ηρωες πολλοί
και περιμένουν κι άλλους. Δεν ησυχάζουν οι ψυχές,
αν δεν γυρίσετε όλοι.
Κι εκεί, παρέα όλοι μαζί, θα λέτε τα δικά σας,
Κι εμείς πότε βουβοί, πότε με κλάμα και οργή,
θα είμαστε κοντά σας.

Έχουμε…. Είχαμε ένα γιο, σύζυγο, πατέρα, αδελφό αγνοούμενο!
Δεν είναι πια ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ, είναι ένας ΗΡΩΑΣ!

Αιώνια θα είναι η μνήμη σας κι εσείς μες στην καρδιά μας.
Πάντα θα λέμε «έχουμε έναν ΗΡΩΑ γιο, σύζυγο, πατέρα, αδελφό!»