Πολυαγαπημένοι μας,

Όταν στις 14 Αυγούστου του 1974 οι αιμοβόροι κατακτητές , οι Αττίλες, έσπερναν το θάνατο, τη βία, την καταστροφή στο μικρό νησί μας και μας έδιωχναν από τα σπίτια μας, κυριολεκτικά μας ξε ρίζωναν από τα πάτρια εδάφη μας. Μικροί τότε, εμείς, μαζί με τις μανάδες μας φεύγαμε μακριά από το χωριό μας το Νέο Χωρίο Κυθρέας για να σωθούμε και έτσι ολοκληρωνόταν το προδομένο έγκλημα των Τούρκων κατακτητών.

Την επόμενη μέρα όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, μετρούσαμε κει εμείς τις δικές μας απώλειες. Στην οικογένειά μας μάθαμε με πόνο και θλίψη, ότι σε ένα σπίτι χάσαμε οκτώ αγαπημένους μας. Μια ολόκληρη οικογένεια ξεκληρίστηκε. Στο σπίτι αυτό, ήταν ηλικιωμένοι, γυναίκες, παιδιά, εκεί ήταν και η θεία Σωτηρούλα μαζί με τη μάμα της, τον αδελφό της 16 χρόνων, τη θεία και τη γιαγιά της. Μια νεαρή κοπέλα που μόλις ξεκινούσε την οικογενειακή ζωή της με πολλά όνειρα. Εκεί, στο σπίτι εκείνο, οι βάρβαροι Αττίλες, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, σκόρπισαν το θάνατο , γάζωσαν και τους οκτώ αγαπημένους μας με δεκάδες σφαίρες, κάνοντας ίσως το πιο απεχθές έγκλημα στην ιστορία της Κύπρου. ΄Ολοι φύγαμε από το χωριό εκτός από εσένα που έμεινες πίσω αγαπητή θεία, περιμένοντας το σύζυγό σου Παντελή, που η πατρίδα τον κάλεσε και αυτός ανταποκρίθηκε στο ιερό τούτο καθήκον πολεμώντας στο Τζιάος, υπερασπιζόμενος την τιμή της πατρίδας , των παιδιών του και της δικής σου, της αγαπημένης του γυναίκας. Όμως εσύ θεία, ήσουν εκεί και είχες και την 13 μηνών κορούλα σου Μαρία και στην κοιλιά σου το αγέννητο μωρό σας. Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο σπίτι να κάνουν το φοβερό τους έγκλημα, εσύ το μόνο που σκέφτηκες ήταν να προστατέψεις τη μονάκριβη κόρη σου μέσα στη μητρική αγκαλιά σου. Μέχρι να ανακαλύψουν το μωρό πέρασαν τρεις ολόκληρες μέρες. Αντί το μητρικό γάλα σου, θήλαζε το παγωμένο αίμα σου και επιβίωσε. Τότε τη φροντίδα της, ανάλαβαν ο παπάς και η γιαγιά Κκεσμίνα και η κόρη της Σωτηρούλλα. Δεν την άφηναν από την ποδιά και τα μάτια τους ούτε λεπτό. Την μεγάλωσαν με πολλή αγάπη και πολλές θυσίες. Όμως έλειπε η μάμμα της. Η κοινωνία μας τότε, δυστυχώς, ρατσιστική, δακτυλόδειχνε αυτό το ορφανό. Ένα ορφανό που διδάχτηκε από μια τίμια και αξιοπρεπή οικογένεια. Έγινε μια υπέροχη κοπέλα και αυτά τα γεγονότα θα την συνοδεύουν σε όλη της τη ζωή. Η πολιτεία σιώπησε, έναντι αυτού του μωρού και σε όλα αυτά, ο πονεμένος ήρωας, ο συντετριμμένος σύζυγος και πατέρας έκανε τα πάντα να μη φύγει το χαμόγελο από τα χείλη της μικρής Μαρίας, ορκιζόμενος να τις δώσεις μόνο χαρές, γιατί στα μάτια του μωρού του έβλεπε εσένα, θεία, και δεν ήθελε ποτέ να σε ξεχάσει. Και τα κατάφερε.

Αγαπημένοι μας, εκεί που είσαστε να ξέρετε ότι, το εγγονάκι σας και εσύ θεία Σωτήρα, η κόρη σου, είναι μια τίμια και αξιοπρεπής κοπέλα, παρόλο ότι γνώρισε με τον πιο άγριο τρόπο τη ζωή και να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί στα μάτια, στις καρδιές μας είσαι ηρωομάνα. Εύχομαι από εκεί που την βλέπεις να είσαι περήφανη, όπως περήφανη είναι και η κόρη σου Μαρία, γιατί την γέννησες εσύ.

Μαζευτήκαμε λοιπόν, σήμερα εδώ, 39 χρόνια μετά τη βάρβαρη δολοφονία σας για να σας κηδεύσουμε όπως αρμόζει σε κάθε χριστιανό, να σας τιμήσουμε όπως ταιριάζει σε κάθε άνθρωπο που θυσιάζεται για την πατρίδα και να ακυρώσουμε έτσι τον αποτρόπαιο τρόπο που οι βάρβαροι διάλεξαν για να σας κρατήσουν μακριά μας όλα αυτά τα χρόνια. Στο καλό πολυαγαπημένοι μας και καλή αντάμωση. Αιωνία σας η μνήμη.

Κλείνω το γόνυ, προσκυνώ, τη μάνα την αγία,
Γιατί είναι φίλη του Χριστού, μέσα στην εκκλησία.
Να κάνουμε εικόνισμα, να γράψουμε ακολουθία
Για να τιμούμε πάντοτε μια μάνα, που έγινε θυσία.