Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Καρπασίας,
Σεβαστό Ιερατείο,
Έντιμε κύριε Υπουργέ,
Έντιμοι κύριοι βουλευτές,
Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε Κυθρέας
Αξιότιμοι Εκπρόσωποι των Κομμάτων και των οργανωμένων συνόλων,
Αγαπητοί Συγγενείς των τιμωμένων νεκρών μας, αγαπητοί συγχωριανοί και συγχωριανές, φίλοι και φίλες,

Με βαθιά συγκίνηση και συγκλονισμό σύραμε τα βήματά μας σήμερα στην εκκλησία του Αγ. Ελευθερίου Λατσιών, για να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής και με καθυστέρηση 39 σχεδόν χρόνων σε αγαπημένους συγχωριανούς μας των οποίων τα οστά έχουν ταυτοποιηθεί με τη μέθοδο DNA. Τιμούμε σήμερα και συνοδεύουμε τα μαρτυρικά οστά για ταφή και ξεκούραση της βασανισμένης ψυχής του Χαράλαμπου Ζερβού 65 χρόνων, της γυναίκας του Μαρίτσας Ζερβού 60 Χρόνων, του γιου τους Ανδρέα Ζερβού 34 της Ελένης Φελλά μητέρας της Μαρίτσας 85χρόνων, της Λούλλας Φελλά Κοντού 50 χρόνων κόρης της Ελένης, του Παναγιώτη Κοντού 15 χρόνων και της Σωτηρούλλας Κκεσμέ Ρωτού 25 χρόνων παιδιά της Λούλλας Κοντού. Σε όλους μας είναι γνωστή η φωτογραφία της μικρής κόρης της Σωτηρούλλας ενός χρόνου που γλύτωσε από τη στυγερή δολοφονία όλης της οικογένειας. Και εδώ φαίνεται, ότι η μάνα Σωτηρούλλα γλύτωσε την κόρη της αγκαλιάζοντάς την, γιατί ο θάνατος την βρήκε με μια σφαίρα στην πλάτη. Το κοριτσάκι βρήκε χωριανή μας, συγγενής της οικογένειας, να είναι ζωντανό δίπλα στη σκοτωμένη μάνα της και το έφεραν αργότερα στις ελεύθερες περιοχές στην αγκαλιά του πατέρα του, Παντελή Κκεσμέ Ρωτού, που τόσο νωρίς έχασε τη γυναίκα του. Ήταν νιόπαντρο ζευγάρι και μόλις είχαν αρχίσει να δημιουργούν τη δική τους οικογένεια. Πληγωμένη και μισοπεθαμένη βρήκαν και την Νίτσα Ζερβού, με βαριά τραύματα που προκλήθηκαν από τη λόγχη των τούρκων στρατιωτών που παρά τις προσπάθειες χωριανής μας για να την περιθάλψει, πέθανε 2 μέρες αργότερα. Τα οστά της δεν ανεβρέθηκαν ακόμη, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες της ερευνητικής επιτροπής. Κηδεύουμε επίσης σήμερα και τα οστά του πατέρα Ανδρέα Κοντού, τα οστά του οποίου ανεβρέθηκαν σε ομαδικό τάφο σε λάκκο στο Τζιάος. Το έγκλημα που έγινε στην οικογένεια Ζερβού και Κοντού είναι από τα πιο τραγικά και ανείπωτα σε μίσος που έγιναν στην Κύπρο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Η εν ψυχρώ ομαδική δολοφονία, γιατί περί δολοφονίας πρόκειται, αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη ενός εγκλήματος πολέμου, μιας βάρβαρης και απάνθρωπης πράξης που καταδικάζεται από τους διεθνείς κανόνες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αιχμαλώτων πολέμου και οι ένοχοι έπρεπε ήδη να είχαν καταδικαστεί για την καταπάτηση αυτών των δικαίων. Φαίνεται όμως ότι για τη μικρή μας πατρίδα αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα, αλλά κανόνα της εξαίρεσης.

Για τη ζωή των τιμωμένων μαρτύρων του χωριού μας δε θα πω πολλά, γιατί είναι σε όλους γνωστή. Φιλήσυχοι οικογενειάρχες, αφοσιωμένοι γονείς, τίμιοι, ταπεινοί με την αθωότητα και την καλοσύνη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, ποτέ δεν έβλαψαν κανένα, εργατικοί, λάτρεψαν τη νιοχωρίτικη γη και αφοσιώθηκαν σ΄αυτή με όλες τους τις δυνάμεις σκαλίζοντας, ποτίζοντας, σπέρνοντας και θερίζοντας, αγάπησαν τα ζώα τους που τα έτρεφαν στο νιοχωρίτικο κάμπο και γεμάτοι χαρά και ικανοποίηση για τα αποτελέσματα της δουλειάς τους επέστρεφαν στο χωριό, να πάν στο καφενείο τους, να συζητήσουν τα προβλήματα και τα θέματα της ημέρας και να ξεκουραστούν μέχρι την άλλη μέρα. Και οι γυναίκες τους, πάντα δίπλα τους στα εύκολα και τα δύσκολα της ζωής που δεν ήταν λίγα, και μέσα και έξω από το σπίτι, πάντα εκεί. Απλή , ήσυχη και ειρηνική ζωή, βίωναν οι τιμώμενοι μάρτυρές μας. Η γιαγιά Ελένη Φελλά καρτερικά και χριστιανικά περνούσε τα τελευταία χρόνια της με τα παιδιά , τα εγγόνια και το δισέγγονό της. Με την απλότητα και την τιμιότητα που χαρακτήριζαν τους υπόλοιπους γονείς, Χαράλαμπο και Μαρίτσα Ζερβού, Ανδρέα και Λούλλα Κοντού, όλοι τίμιοι οικογενειάρχες, τίποτα δεν ζητούσαν περισσότερο από το Θεό παρά να απολαύσουν τους κόπους που έκαναν για το μεγάλωμα των παιδιών τους και ήταν έτοιμοι να δεχτούν τις χαρές που θα τους πρόσφεραν. Τις χαρές που περίμενε να ζήσει η Σωτηρούλλα με τον άνδρα της Παντελή Ρωτό και το μικρό κοριτσάκι τους, στο νεόκτιστο σπίτι τους, σταμάτησαν στα πρώτα χρόνια του γάμου τους οι Αττίλες. Τι να πούμε για τα όνειρα του Παναγιώτη Κοντού που μόλις στα 15 του οι άνανδροι του τα στέρησαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του; Οι δρόμοι του Ανδρέα Ζερβού που πηγαινοερχόταν με το τράκτορ στους δρόμους του χωριού μας βοηθώντας τους γονείς του στις διάφορες γεωργικές εργασίες, το χιούμορ και τα πειράγματά του, σταμάτησαν και πληγώθηκαν θανάσιμα από τις σφαίρες και τις λόγχες του κατακτητή.

Τούτη την ώρα, είμαι σίγουρος, ότι έρχονται στο νού όλων μας οι μορφές των μαρτύρων που κηδεύουμε σήμερα. Ραγίζει η καρδιά από πόνο, και γίνεται κομμάτια όταν αναλογιζόμαστε τις εφιαλτικές και μαρτυρικές στιγμές πριν το μαρτυρικό θάνατό τους. Φοβισμένοι, ταλαιπωρημένοι, κρυμμένοι στο σπίτι τους, να δίνει και να παίρνει κουράγιο ο ένας από τον άλλο, βίωσαν τη δύναμη και τη θηριωδία των τούρκων που τα έβαλαν αυτοί με τη δύναμη των όπλων με άμαχους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Μια σφαίρα στο κεφάλι, στην πλάτη, στο λαιμό, μια λόγχη στο σώμα της Νίτσας, δεν θα ήταν τόσο δύσκολο γι΄αυτούς ν΄αφαιρέσουν τη ζωή των αιχμαλώτων τους.

Το χωριό μας, στον άνισο τούτο πόλεμο θρήνησε και θρηνεί τα περισσότερα θύματα κατ΄ αναλογία πληθυσμού, απ΄όλα τα χωριά της Κύπρου και έχει πληγές και θύμησες που δεν θα επωλουθούν τόσο εύκολα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και έχουμε ακόμη πάρα πολλές ψυχές που θέλουν να αναπαυτούν και να ησυχάσουν.

Εμείς σαν Νιοχωρίτες, κάναμε το ελάχιστο που μπορούσαμε για σας. Έχουμε γράψει τα ονόματά σας στο Μνημείο που έχει ανεγερθεί στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού μας του Αγ. Χαραλάμπους στην Αγλαντζιά, για να θυμίζει σε όλους μας και στις επόμενες γενιές του χωριού, το μεγαλείο του θανάτου σας.

Και σήμερα με καθυστέρηση 39 χρόνων, όλα τα παιδιά, εγγόνια, συγγενείς, χωριανοί, φίλοι σας, μαζεμένοι στον ιερό τούτο χώρο, θα προσευχηθούν όπως οι βασανισμένες ψυχές σας βρουν την ηρεμία και την ησυχία. Και θα την βρουν, αφού θα ταφούν κατά πως ορίζει η θρησκεία μας. Σίγουρα όμως δεν θα είναι χαρούμενες, γιατί τα μαρτυρικά κόκαλά σας δεν θα ταφούν στο κοιμητήριο του χωριού μας και δε θα σκεπαστούν από τα άγια χώματα του .

Και εκεί στα ουράνια, όταν έλθει η άγια μέρα της επιστροφής, μαζί με όλους του Νιοχωρίτες, θα πανηγυρίσετε και σεις μαζί μας, και τότε, μόνο τότε θα νιώσετε την πλήρη δικαίωση του μαρτυρικού θανάτου σας.

Αιωνία σας η μνήμη και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει σε λίγο.