Υπάρχουν στιγμές που το μυαλό μας θολώνει. Υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια ή να γραφτούν σε χαρτι. Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες. Μέσα σε όλο αυτό, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ανατρέξω στα λίγα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Στο μυαλό μου τρέχουν γρήγορα οι στιγμές αυτές, όπως μια ταινία με άπειρες εικόνες. Περνούν από μπροστά μου τόσες και τόσες εικόνες από το παρελθόν. Θυμάμαι όλους να κάθονται στον ηλιακό, την θεία την Νίτσα στο δωμάτιο της, τον θείο τον Αντρίκο να με παίρνει βόλτα με το τράκτορ, τον θείο τον Παναγιώτη με το ποδήλατο, εμένα στην αυλή του σπιτιού σας και εσένα γιαγιά να φωνάζεις στον παππού «πρόσεχε τον να μην πάει στο δρόμο», «πρόσεχέ να μην ξαναμπεί στο κοτέτσι» και ο παππούς πάντα λιγομίλητος να απαντά «Μαρίτσα, άστο μωρό να παίξει». Γιαγιά, τώρα μπορώ να καταλάβω πως ότι έκανες ή έλεγες το έκανες πάντα από αγάπη και έγνοια για μας. Βλέπεις έχω πλέον τα δικά μου παιδιά και ξέρω.

Εικόνες χαράς, ξεγνοιασιάς και αγάπης. Εικόνες που έλαχε να τελειώσουν απότομα με τα γεγονότα του ’74. Πραξικόπημα, εισβολή, η φυγή από τον τόπο μας, η προσφυγιά, η αναζήτησή σας, τα κακά μαντάτα για το φόνο σας, το κλάμα , ο πόνος, ο αγώνας για ζωή. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Οι συνθήκες για επιβίωση απαιτούσαν να γίνουμε άντρες και γυναίκες από την ηλικία των 7.

Υπάρχουν πάρα πολλά που θα έπρεπε να είχαμε ζήσει μαζί, υπάρχουν άλλα τόσα που θα έπρεπε να κάναμε μαζί αλλά η μοίρα τα έφερε έτσι που δεν μας άφησε. Υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να σας πω. Να σας μιλήσω για τον κάθε ένα από εμας, να σας πω τις ιστορίες της ζωής τους. Δυστυχώς ούτε αυτή τη στιγμή, ο χρόνος μας το επιτρέπει. Είμαι σίγουρος ότι ο θείος ο Μοδεστάκης εκεί ψηλά σας έχει ήδη μιλήσει για όλους γιατί όπως και εσείς έτσι και αυτός μας αγαπούσε όλους.

Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι η οικογένεια μας μεγάλωσε. Έχετε αποκτήσει περισσότερα εγγόνια, έχετε αποκτήσει και δισέγγονα. Κάποιοι φέρουν και τα ονόματά σας. Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι όλοι τους μεγάλωσαν με αρχές και έγιναν σωστοί άνθρωποι. Είναι άνθρωποι που αγαπούν την οικογένεια τους, σέβονται και βοηθούν τον συνάνθρωπο τους, άνθρωποι που σέβονται και αγαπούν την θρησκεία και την πατρίδα τους. Είμαι σίγουρος ότι θα ήσασταν περήφανοι και ευτυχισμένοι για όλους.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι με την απελευθέρωση της πατρίδας μας θα ερχόμουν ξανά στο σπίτι σας για να ψάξω και εγώ με τους υπόλοιπους να σας βρούμε. Η μοίρα όμως τα έφερε έτσι ώστε να σας βρούνε άλλοι πριν από εμάς και σήμερα με τον πικρό αυτό τρόπο να ξανασυναντηθούμε μακριά από τον τόπο μας. Ελπίζουμε ότι σύντομα θα βρεθεί και η θεία η Νίτσα ώστε να είστε όλοι και πάλι μαζί.

Αγαπημένοι μου γιαγιά, παππού, θείοι και θείες.

Ελπίζω και εύχομαι ότι με την βοήθεια του Θεού η πατρίδα μας θα ελευθερωθεί από τον Τούρκο εισβολέα και εμείς όλοι να ξαναζήσουμε μαζί όπως παλιά στιγμές χαράς στο χωρίο μας. Είμαι σίγουρος ότι εκείνη την άγια μέρα θα είστε μαζί μας έστω και από εκεί ψηλά .

Αιωνία σας η μνήμη αγαπημένοι μας.