Κάθε φορά που κηδεύουμε τα λείψανα μέχρι χτες αγνοουμένων μας, ξαναζούμε το ίδιο δράμα, νωπό ακόμα στις ψυχές μας. Επανέρχονται οι μνήμες για τα δεινά που πέρασε ο λαός μας κατά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή. Οι μνήμες μας επιστρέφουν στις μέρες εκείνες που οι σφαίρες του Αττίλα σκόρπισαν την καταστροφή και τον θάνατο. Συναισθανόμαστε το μέγεθος της προδοσίας. Ο λαός μας, 38 χρόνια μετά, εξακολουθεί να μετρά με ανείπωτο πόνο τις πληγές του και τα αποτελέσματα της τραγωδίας του 1974. Ταυτόχρονα όμως, ο ενταφιασμός των οστών των ηρώων μας, με τις τιμές και παραδόσεις λαού και πολιτείας, αποτελούν μερική έστω δικαίωση και ικανοποίηση για τις οικογένειες οι οποίες μετά από τόσα χρόνια προσφέρουν στους αγαπημένους τους όσα επιτάσσουν η κουλτούρα και η παράδοσή μας.

Σήμερα ξαναζούμε το δράμα της οικογένειας Μαρωνίτη που έχασε τα δυο αγαπημένα της πρόσωπα, τον παππού Μιχάλη και την γιαγιά Μαρία οι οποίοι δολοφονήθηκαν άνανδρα από τους εισβολείς, μέσα στο ίδιό τους το σπίτι.

Ο Μιχάλης Μαρωνίτης ήταν ένας άνθρωπος πράος και γαλήνιος και έχαιρε καθολικής εκτίμησης από την κοινότητά του. Σε καιρούς πολιτικής ηρεμίας με το τσάι και τον καφέ του κυρίου Μιχάλη αναγιώθηκαν γενιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που περνούσαν ευλαβικά κάθε πρωί από το καφενέ του στο Νέο Χωριό Κυθρέας για να πιουν το ποτό τους. Τόση ήταν η καλοσύνη που διέκρινε τον κύριο Μιχάλη, σύμφωνα με όλους όσους τον γνώριζαν, που κάθε απόγευμα με δική του πρωτοβουλία και χωρίς να του το έχει ποτέ ζητήσει ή επιβάλει κανείς, διένεμε την αλληλογραφία του χωριού γιατί, όπως θεωρούσε, συνέβαλλε στην κοινωνική ζωή του χωριού του.

Η Μαρία Μαρωνίτη ήταν η μάνα, η Κύπρια μάνα. Το σύμβολο αγάπης και νοικοκυροσύνης στο σπίτι όπου μεγάλωνε με στοργή τα δυο παιδιά της οικογένειας, τον Σάββα και τον Νικόλα. Η κυρία Μαρία συντρόφεψε τον Μιχάλη σε καιρούς δύσκολους, χρόνους της βιοπάλης και της επιβίωσης. Όπως έζησαν αγαπημένοι και μονιασμένοι μια ολόκληρη ζωή ο ένας δίπλα στον άλλο, έτσι παρέμειναν ως το τέλος. Έφυγαν κυριολεκτικά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου το πικρό εκείνο πρωινό μετά της 22ας Αυγούστου του 1974. Πρόκειται για μια εν ψυχρώ δολοφονία δύο άκακων, ηλικιωμένων ανθρώπων ηλικίας 77 και 75 χρόνων. Δύο μαρτύρων καλοσύνης και απλότητας οι οποίοι θυσιάστηκαν από το μένος του κατακτητή.

Σήμερα εκπληρώνουμε την υποχρέωσή μας. Αποτίνουμε ύστατο φόρο τιμής και αφήνουμε λίγα λουλούδια και δάκρυ στη μνήμη του Μιχάλη και της Μαρίας Μαρωνίτη. Από τη σημερινή κηδεία απουσιάζουν οι δυο τους γιοι οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή με το παράπονο ότι δεν μπόρεσαν να κηδεύσουν όπως ήταν το πρέπον τους γονείς τους. Άφησαν παρακαταθήκη όμως στα παιδιά τους να διεκπεραιώσουν αυτό το καθήκον, αποδεικνύοντας τη σημασία που αποδίδουν οι Κύπριοι στην εκπλήρωση του καθήκοντος έναντι των προγόνων τους.

Τα πρόσωπα των τεσσάρων εγγονιών της οικογένειας, των λοιπών συγγενών και φίλων είναι η σκληρότερη απόδειξη ότι οι πληγές παραμένουν ακόμα ανοικτές και αιμορραγούν, αλλά και απόδειξη ότι η παρακαταθήκη, το χρέος εκπληρώθηκε.

Επιβάλλεται να δοθεί ένα τέλος στο ανθρώπινο δράμα που βιώνουμε για δεκαετίες, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις.

Σήμερα ανάβουμε ένα κερί στη μνήμη της οικογένειας Μαρωνίτη και ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας προς τους συγγενείς όλων των αγνοουμένων της Κύπρου ότι θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε την πλήρη διερεύνηση και διακρίβωση της τύχης τους.

Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε το έργο της Διερευνητικής Επιτροπής ώστε να ξεπεραστούν ολοκληρωτικά τα προβλήματα που πρόσφατα έχουν ταλανίσει την ολοκλήρωση του ανθρωπιστικού της έργου.

Σήμερα που κηδεύουμε δύο ταυτοποιηθέντες μάρτυρές μας, νιώθω την ανάγκη να προβώ σε ακόμα μια έκκληση. Όχι ως κρατικός αξιωματούχος. Άλλωστε επίσημα η Κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχουν επανειλημμένα προβεί σε εκκλήσεις και μεσολαβήσεις για να λήξει επιτέλους αισίως αυτή η εκκρεμότητα. Θέλω να απευθύνω έκκληση ως ένας άνθρωπος ο οποίος μέσα από την ίδια διαδικασία της ταυτοποίησης, πριν μερικά χρόνια είχε την ικανοποίηση να κηδεύσει τα οστά του πατέρα του. Ως ένας από τους παθόντες του 1974. Δεν υπάρχει καμία ηθική νομιμοποίηση στο να αφήνονται εκατοντάδες οικογένειες να περιμένουν τη διακρίβωση της τύχης των αγαπημένων τους, για να παίξουν κάποιοι παιχνίδια προσωπικών επιδιώξεων και εξουσίας. Δεν υπάρχει καμία ηθική νομιμοποίηση για την παραμικρή καθυστέρηση. Αρκετά οι οικογένειες των αγνοουμένων έτυχαν εκμετάλλευσης από διάφορους εδώ και πολλά χρόνια.

Ποιος έχει δικαίωμα να αποστερήσει την ηθική και πνευματική ικανοποίηση μιας ανθρώπινης κηδείας και ενός αξιοπρεπούς τάφου με ένα καντήλι; Ποιος έχει δικαίωμα να αφήνει συγγενείς, μάνες, πατεράδες και παιδιά να φεύγουν από τη ζωή χωρίς να γνωρίζουν την τύχη των δικών τους; Απευθύνω λοιπόν για ακόμα μια φορά έκκληση στο Ινστιτούτο Γενετικής να υπογράψει άμεσα το συμβόλαιο με τη ΔΕΑ και απευθύνω έκκληση στη ΔΕΑ να επιδείξει όλη την καλή της θέληση για να επιλυθεί οριστικά αυτό το θέμα. Φαίνεται μέσα από τις εξελίξεις ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει πραγματική, σοβαρή πιθανότητα το ζήτημα να διευθετηθεί επιτέλους. Θα είναι ένα ακόμη πλήγμα για την πατρίδα μας την ίδια εάν τελικά οδηγηθούμε στο εξωτερικό για να συνεχιστούν οι ταυτοποιήσεις των ηρώων μας!

Ταυτόχρονα, θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των συγγενών για απαντήσεις στα χίλια «γιατί» που περνούν από την σκέψη τους και για πλήρη ενημέρωση για το τι συνέβηκε στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν θα σταματήσουμε να εργαζόμαστε ώστε η Τουρκία, με βάση και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 2001 στην 4η Διακρατική Προσφυγή, να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να ανοίξει τα αρχεία του στρατού της και των Υπηρεσιών της ώστε να δοθούν πλήρεις απαντήσεις.

Γνωρίζουμε όλοι ότι οι πληγές του 1974 χαράσσουν βαθιά τις ψυχές των ανθρώπων. Για να κλείσουν πρέπει να τερματιστεί η κατοχή και να επανενωθεί η Κύπρος. Η τελική δικαίωση θα έρθει μόνο μέσα από την πραγματική επανένωση της πατρίδας μας, των θεσμών, της οικονομίας και του λαού μας. Η λύση του Κυπριακού παραμένει ο αμετάθετος στόχος μας.

Επαναλαμβάνουμε τη δέσμευσή μας για λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα διασφαλίζει την ενότητα του κράτους με μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα, μια ιθαγένεια και με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων, όπως αυτή καθορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη συμφωνημένη διαδικασία που σήμερα εφαρμόζεται. Η δική μας πλευρά δεν μπορεί να αποδεχτεί οποιανδήποτε παραβίαση της διαδικασίας που να οδηγεί σε μορφές επιδιαιτησίας, μεσολάβησης, χρονοδιαγραμμάτων ή σε μια άκαιρη και μη συμφωνημένη διεθνή διάσκεψη. Μια τέτοια παραβίαση της διαδικασίας θα οδηγήσει σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Η δική μας πλευρά είναι πανέτοιμη να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για ουσιαστική πρόοδο στο Κυπριακό θα πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στο πώς η κατοχική Τουρκία και ο κ. Έρογλου θα αλλάξουν επιτέλους την αδιάλλακτη και προκλητική τους στάση για να είναι η λύση εφικτή.

Μπροστά στα ιερά λείψανα του κυρίου Μιχάλη και της κυρίας Μαρίας δίνουμε για ακόμη μια φορά την υπόσχεση για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση, την επανένωση και απελευθέρωση της πατρίδας και του λαού μας.

Αιωνία σας η μνήμη Μιχάλη και Μαρία!