Ποίημα : Νιόχωριο – χωριό μου αγαπημένο του Σάββα Φελλά
30/09/2010

Στεφάνι στο κεφάλι ο Πενταδάκτυλος
Στα πόδια τα ληοχώρια καταπράσινο χαλί
Το αγαπημενο μου χωριο.
Η αιωνόβια βαλανιά αγέρωχη στο τρίστρατο να στέκει
Το εκκλησάκι του Προδρόμου να σκέπει
Κι οι πράσινες κορφές από ψηλά να χαιρετάνε
Τ ΄ Αη Χαραλάμπου το τρίβαθρο ψηλό καμπαναριό.

Νιόχωριο μου Αγαπημένο
Από τους ξένους πατημένο
Στες στράτες που μεγάλωσα γυρνώ
Τα βήματά μου ολόισια με φέρνουν
Το σπίτι που γεννήθηκα να δώ.
Βλέπω το γνώριμο ξωπόρτι
Διαβαίνω τη μακρόστενη αυλή
Νοερά μπροστά μου ζωντανεύει
Η φοβερή απαίσια σκηνή.
οκτώ ψυχές παλεύουν με το χάρο
Ακούω κλάματα, φωνές σπαρακτικές
Και όλα θα χαθούν θα σβήσουν
Όταν το θάνατο σκορπίσουν
Οι δολοφονικές οπλοριπές.
Φρικτό το θέαμα Θεέ μου
Τα πάντα γύρω έχουν σβήσει
Οκτώ κορμιά στο αίμα τους να πλέουν
Χωρίς βοήθεια καμιά και ποιός το χέρι να απλώσει
Τα βουρκωμένα απ΄ τον τρόμο μάτια τους να κλείσει.
Και ξαφνικά στο νεκρικό θανάσιμο τοπίο
Ένα βρεφόκλαμα ταράζει τη νεκρική μακάβρια σιγαλιά
Κι ένα βρεφάκι στα αίματα λουσμένο κλαίει, σπαρταράει,
Με τα χεράκια ψηλαφάει
Της σκοτωμένης μάνας του την άψυχη αγκαλιά.
Απίστευτο μα αληθινό πέρα για πέρα
Το γεγονός που ακολουθεί
Σαν από μηχανής θεός κάποια γυναίκα
Εκεί στον τόπο θα βρεθεί
Χέρι βοήθειας να δώσει και το βρεφάκι θα σωθεί.
Γλυκιά μου Μάνα, Αδέλφια μου, Ανίψια μου, Αγαπημένοι
Αιώνια η μνήμη σας να μένει
Υπέρτατη η θυσία σας, το χρέος μας ασήκωτο βαρύ
Δικαίωση η πατρίδα περιμένει
Κ’ εκπλήρωση του χρέους καρτερεί.
Η νέα γενιά να πάρει τη σκυτάλη
Και στόχο αμετάθετο να βάλει
Μ’ ενότητα και σύνεση οδηγό
Στην ξενοπατημένη μας γη να φέρει
Απ’ άκρη ως άκρη λυτρωμό.

Υ.Γ¨. Τους άγρια σφαγιασθέντες συγγενείς και χωριανούς μου μνημονεύω
Και τη γραφή μου τούτη αφιέρωμα στην υπέρτατη θυσία τους, προσφέρω.

ΣΑΒΒΑΣ ΦΕΛΛΑΣ –ΛΕΥΚΩΣΙΑ –ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2007