Oμιλία του κοινοτάρχη Νέου Χωρίου Κυθρέας κ. Κώστα Ζερβού στην κηδεία του αγνοούμενου Μιχάλη Κατσούρη
17/06/2009

Μαζευτήκαμε σήμερα στον ιερό τούτο χώρο, για να αποδώσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής έστω και με καθυστέρηση 35 χρόνων και να αποχαιρετήσουμε ένα ακόμη αγνοούμενο συγχωριανό μας, τον Μιχάλη Κατσούρη, του οποίου λιγοστά οστά βρέθηκαν στο χωριό μας και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.

Αγαπητέ Μιχάλη, για τη ζωή σου δε θα πω πολλά πράγματα, γιατί όλοι σε ξέρανε μέσα στο χωριό. Βέρος Νιοχωρίτης, παντρεύτηκες την Αναστού με την οποία αποκτήσετε μια πολύτεκνη οικογένεια, 6 κόρες και ένα γιο. Μέσα στα δύσκολα και τα εύκολα χρόνια της ζωής σου, στάθηκες άξιος οικογενειάρχης, εργατικός, τίμιος, καλοκάγαθος και εκπλήρωσες στο έπακρο τις υποχρεώσεις σου απέναντι στην οικογένειά σου. Ποτέ δεν έβλαψες κανένα, ήσουν γεμάτος αξιοπρέπεια , καλοσύνη και ανθρωπιά, αρχές που μεταδώσετε με τη σύζυγό σου και στα παιδιά σας αργότερα. Τούτη τη στιγμή, είμαι σίγουρος, ότι όλοι οι Νιοχωρίτες σε φέρνουν στη μνήμη τους, να κάθεσαι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού σου να ξεκουράζεσαι μετά από το μόχθο του μεροκάματου ή να πίνεις τον καφέ σου στον καφενέ του Μαρωνίτη, να συζητάς με τους άλλους συγχωριανούς μας για τα διάφορα θέματα της ημέρας, να γελάτε και ν' αστειεύεστε, να χαίρεστε με τις χαρές και να λυπάστε με τις λύπες των άλλων χωριανών μας. Μέρες όμορφες και αξέχαστες, που πίστεψέ με, εμείς σαν Νιοχωρίτες , μέσα στα 35 χρόνια της προσφυγιάς μας, δεν ξεχάσαμε αλλά και δε νομίζω να ξαναζήσουμε.

Γιατί ήρθε το μαύρο καλοκαίρι του 74 . Ξεριζωμός, προσφυγιά, αγνοούμενοι, πεσόντες, σφαγιασθέντες, αιχμάλωτοι. Λέξεις που ως εκείνη τη μέρα τις ξέραμε μόνο από τα βιβλία και που αργότερα είχαν γίνει ένα με τη ζωή μας.

Ο αείμνηστος Μιχάλης, γλύτωσε από τη μανία των τούρκων στρατιωτών που μπήκαν στο χωριό μας, συνελήφθη όμως και μεταφέρθηκε μαζί με άλλους συγχωριανούς μας στο γειτονικό χωριό Βώνη. Σύμφωνα με μαρτυρίες , αργότερα οι Τούρκοι άφησαν δήθεν ελεύθερους ορισμένους να επιστρέψουν στα χωριά τους, και ο Μιχάλης πήρε σίγουρα με όλες τους τις δυνάμεις, το δρόμο της επιστροφής στο αγαπημένο του χωριό. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του και προστέθηκε στη μαύρη λίστα των αγνοουμένων Νιοχωριτών. Και έτσι έκλεισε ο κύκλος της ζωής του, όπως φαίνεται σήμερα, όχι φυσιολογικά και όπως ήθελε ο Θεός, αλλά κόπηκε από τούρκικο χέρι, στρατιώτες ή όχι, οι οποίοι νόμιζαν ότι με την ισχύ των όπλων έδειχναν τη δύναμή τους μπροστά σε ένα αδύναμο, ταλαιπωρημένο και άοπλο άνθρωπο. Ποιος θα το πίστευε ότι θα είχες την ίδια μοίρα που είχε ο πατέρας σου όταν τον σκότωσαν οι Τούρκοι όταν εσύ ήσουν μόλις 6 χρόνων.

Και σήμερα μαζεμένοι εδώ, στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου, θα σε αποχαιρετήσουν τα παιδιά που σου απόμειναν, οι κόρες σου Κωνσταντίνα και Παρασκευού και ο γιός σου Κίκης, πληγωμένοι και κτυπημένοι από το θάνατο πολλές φορές. Γιατί εκεί που θα πας , θα συναντήσεις τη γυναίκα σου που δεν άντεξε και πολύ μετά τον ξεριζωμό, αφού πρώτα δυστυχώς ήπιε το ποτήρι του θανάτου της μεγαλύτερη κόρης σας της Ελένης που πέθανε το 1975. Η πίκρα αυτή και ο καημός για την τύχη σου μαζί με όλα τα επακόλουθα της προσφυγιάς, στάθηκαν η αιτία να χάσει τη ζωή της. Κι ο θάνατος ξανακτυπά την οικογένειά σου και χάνεις ακόμη τρεις κόρες, την Γιαννούλλα, τη Γιωργούλλα και την Χρυστάλλα και τελευταία τον εγγονό σου, γιο της Ελένη σου. Ίσως σ' αυτό να στάθηκες τυχερός στην ατυχία σου, αγαπητέ συγχωριανέ Μιχάλη και ο Θεός δε θέλησε να γευτείς και να γνωρίσεις τον καημό να χάνει ο γονιός τα παιδιά του και να θαύει εγγόνι. Να είσαι ήσυχος όμως, γιατί ο γιός σου Κίκης, ανέλαβε μετά την προσφυγιά καθήκοντα πατέρα και αδερφού συγχρόνως, στάθηκε κοντά στην οικογένεια και την στήριξε με όλες του τις δυνάμεις.

Σ' αποχαιρετούν επίσης όλοι οι συγχωριανοί σου, ο ιερέας, οι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί σου, η πολιτεία και σε κατευοδώνουμε στην τελευταία σου κατοικία. Το αναφαίρετο δικαίωμά σου να ταφείς στο κοιμητήριο του χωριού που γεννήθηκες και το άγιο χώμα του να σκεπάσει τα λιγοστά λείψανά σου, δυστυχώς έχει καταπατηθεί και έτσι θα ταφούν στη φιλόξενη γη των Λατσιών, γη που φιλοξενεί και τα παιδιά σου εδώ και 35 χρόνια.

Η ψυχή σου τώρα σίγουρα θα ησυχάσει, γιατί όλα έγιναν κατά πως θέλει η θρησκεία μας. Γίνεται η θρησκευτική τελετή της κηδείας σου, τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου θα έρχονται στο μνήμα σου να σου ανάβουν το καντήλι, να σου φέρνουν τα λουλούδια της αγάπης τους και να σου κάμνουν τα μνημόσυνά σου. Και εκεί στην ουράνια κατοικία, όταν έρθει η άγια μέρα της επιστροφής σίγουρα η ψυχή σου, μαζί με όλων των άλλων χωριανών μας, θα χαίρεται και θα πανηγυρίζει και τότε, μόνο τότε θα δικαιωθεί.

Το όνομά σου, θα γραφτεί μαζί με τα ονόματα των άλλων θυμάτων Νιοχωριτών της τούρκικης εισβολής, σε μνημείο που θα ανεγείρουμε στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού μας που κτίστηκε στην προσφυγιά.

Αιωνία σου η μνήμη και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.