Στέλιος Ορφανίδης

Ο Στέλιος Ορφανίδης γεννήθηκε στην Κυθρέα στις 17/8/1950. Γονείς του ο Αντρέας, από την Κυθρέα, και η Χρυστάλλα, από την Φιλιά. Είχε δυο αδελφές, την Μηλίτσα και την Μαρία. Οι γονείς του και η αδελφή του Μηλίτσα δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τους Τούρκους εισβολείς με την κατάληψη της Κυθρέας στις 14/8/1974. Ο πατέρας του ήταν 55 χρονών, η μητέρα του 53 και η αδελφή του 26.

Ο Στέλιος Ορφανίδης νυμφεύθηκε, στις 12/9/1971, την Ξένια Δημητρίου, από το Νέο Χωρίο, κόρη του Δημήτρη Λουκά, από την Τύμπου, και της Αγγελικής Καννάουρου, από το Νέο Χωρίο. Απέκτησαν μια κόρη, την Παντελίτσα, η οποία ήταν δυο χρονών όταν έγινε η εισβολή.

Ο Στέλιος Ορφανίδης, όταν αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο της Κυθρέας, φοίτησε για τρία χρόνια στο Γυμνάσιο και μετά μπήκε στην βιοπάλη. Έγινε οικοδόμος και εργαζόταν στην εργοληπτική εταιρεία «ΠΕΤΡΑ», που ήταν νιοχωρίτικης ιδιοκτησίας.

Κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά το 1968 στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων στον Καράολο Αμμοχώστου. Αφού έτυχε της βασικής εκπαίδευσης και ορκίστηκε τοποθετήθηκε στην 173^{η Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού στην Λάμπουσα, όπου υπηρέτησε ως πυροβολητής για δυο χρόνια.}

Με την εκδήλωση της τουρκικής εισβολής στις 20/7/1974 έσπευσε να υπηρετήσει την πατρίδα για απόκρουση των ορδών του Αττίλα. Κατατάγηκε και πάλι σε μονάδα του Πυροβολικού στον Καράολο. Κατά την εκεχειρία, μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου της εισβολής, πήρε άδεια και ήλθε στο χωριό του. Τον μετέφερε στο χωριό ο συγχωριανός μας Νίκος Μάρκου (Κκόνιος), ο οποίος μετέβη στην περιοχή της μονάδας του Στέλιου αναζητώντας πληροφορίες για τον γαμπρό του, Αντρέα Τηλεμάχου.

Με την εκδήλωση του δεύτερου γύρου ήταν αδύνατη η μετάβασή του στον Καράολο. Γι’ αυτό εντάχθηκε σε δύναμη Πυροβολικού που έδρευε στο Νέο Χωρίο. Μαζί με τον λοχαγό του και ομάδα συναγωνιστών του παρατάχθηκαν στην γραμμή άμυνας μεταξύ Μιας Μηλιάς και Νέου Χωρίου. Όταν έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς υποχώρησαν προς την Αμμόχωστο.

Στις 17/8/1974 θεάθηκε για τελευταία φορά ζωντανός στο Τρίκωμο, όπου με άλλους στρατιώτες προσπαθούσαν να στήσουν ένα πυροβόλο. Συγκεκριμένα, τον είδε ο πεθερός της αδελφής του Αριστείδης Κοιμίσης, από την Κυθρέα, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης Land – Rover και είχε επιταχθεί. Ο Στέλιος τον παρακάλεσε να πει στην γυναίκα του Ξένια ότι ήταν ζωντανός. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη τόσο του ιδίου όσο και των άλλων στρατιωτών.

Μια μέρα πριν τον δεύτερο γύρο της εισβολής, στις 13/8/1957, μετέβη στο σπίτι του και έκανε μπάνιο. Έσκυψε και φίλησε την κόρη του, η οποία διαμαρτυρήθηκε ότι τσιμπούσε το γένι του και τον παρακάλεσε να ξυριστεί. Αυτός της είπε ότι θα ξυριζόταν την επομένη. Η μικρή επέμενε και δεν της χάλασε το χατίρι. Πήγε και ξυρίστηκε και την ξαναφίλησε. Τους αποχαιρέτησε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, οπότε η κορούλα του, τού είπε : «Παπά την μάμα εν θα την φιλήσεις. Φίλησε και τη γυναίκα του και έτρεξε στο καθήκον. Αυτά ήταν και τα τελευταία φιλιά στα πολυαγαπημένα του πρόσωπα.

Η πολιτεία, σε ένδειξη εκτίμησης για την ηρωική προσφορά του ήρωα αγνοούμενου για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, επέδωσε στη σύζυγό του Ξένια, κατά την διάρκεια σεμνής τελετής στο Προεδρικό Μέγαρο, τον Ιούλιο του 2014, τιμητική πλακέτα και δίπλωμα. Τιμητική πλακέτα επέδωσε στη σύζυγό του, στις 5/2/2005, και ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Εφέδρων Πυροβολικού, ο οποίος ανήγειρε μνημείο εις μνήμη των πεσόντων και αγνοουμένων του Πυροβολικού στον περίβολο του ιερού ναού Αγίας Βαρβάρας στο Πλατύ Αγλαντζιάς, όπου αναγράφεται και το όνομα του Στέλιου Ορφανίδη.