Ο Γιάννης Παπαγιάννης γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου 1951 στο Νέο Χωριό Κυθρέας. Πατέρας του ο Χαμπής Παπαγιάννης και μητέρα του η Αγγελική το γένος Αντώνη και Θεανώς Κοκονή.

΄Ηταν το τρίτο παιδί της οικογένειας μοναχογιός ανάμεσα σε τρεις αδελφές : τις Θεανώ, Μαρία και Ανδρούλα.

Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του χωριού και αργότερα στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας. Μετά την στρατιωτική του θητεία το 1971 πήγε στο Λονδίνο όπου σπούδασε Ηλεκτρολογία για τρία χρόνια στο Willesden Technical Polytechnic.

Επέστρεψε στην Κύπρο με πλοίο μέσω Ελλάδος μαζί με την οικογένεια της αδελφής του Θεανώς στις 17 Ιουλίου 1974. Το πρωινό της 20 Ιουλίου με το πρώτο κάλεσμα για επιστράτευση παρουσιάστηκε στην μονάδα του στο 398ΤΠ. Ηταν στην περιοχή Μιας Μηλιάς-Κυθρέας- Τζιάους από τις 20 Ιουλίου μέχρι τις 14 Αυγούστου 1974 οπόταν και συνελήφθη αιχμάλωτος έξω από το Τζιάος. Οι φωτογραφίες του μαζί με τους υπόλοιπους τέσσερις συναγωνιστές του έκαναν τον γύρο του κόσμου. Τούρκος αξιωματικός σκύβει και ανάβει τσιγάρο στον Γιάννη Παπαγιάννη. Ενώ συνελήφθησαν και ήταν ζωντανοί μετά το πέρας της μάχης, εντούτοις δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ και τα άψυχα σώματά τους ρίχθηκαν σε πηγάδι. Το φιλμ με εκείνες τις φωτογραφίες έπεσε στα χέρια της Εθνικής Φρουράς η οποία συνέλαβε τον Τούρκο φωτορεπόρτερ της εφημερίδας «Γκιουναϊντιν». Η φωτογραφία εκείνη έδινε ελπίδα και θάρρος στην οικογένειά του ότι θα επιστρέψει ζωντανός. Ωστόσο, διαψεύσθηκε οικτρά. Επέστρεψε σε ένα μικρό κασελάκι με τα οστά του μέσα.

Η οικογένειά του ειδοποιήθηκε ότι ταυτοποιήθηκαν τα οστά του πού βρέθηκαν σε πηγάδι έξω από το Τζιάος μαζί με άλλα 18 άτομα.

Η κηδεία του έγινε στις 14 Αυγούστου 2009, 35 χρόνια μετά, την ίδια ημερομηνία της εκτέλεσής του, από την εκκλησία Αγίου Νικολάου ΄Εγκωμης και η ταφή στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας.

Στους πέντε Ήρωες του Τζιάους
(αφιερωμένο από τη Μαρία, αδελφή του ήρωα Γιάννη Παπαγιάννη)

Μες στου Αυγούστου το λιοπύρι, χορό εστήσατε τρελό.
Ο Αντωνάκης να σέρνει το χορό, να ακολουθούν οι αλλοι:
Γιάννης, Χριστόφορος, Παναγιώτης, Φίλιππος.
Λαμπρή η Δόξα σάς καλεί , σας τύφλωσε τα μάτια.
Κι’ εσείς τρελοί να τρέχετε.. Πού πάτε;
Να φτάσετε πολύ ψηλά. Στα πόδια βάλατε φτερά.
Κι εκεί που ημίθεοι νομίσατε πως γίνατε,
σας βρήκε η σφαίρα στο κεφάλι.
Σας τσάκισε τα όνειρα, σας έριξε στο χώμα.
Δεν νοιώσατε τι έγινε, αναρωτιέστε ακόμα.
Σας μάζεψαν όλους μαζί, το έγκλημα να μην φανεί,
σας ρίξαν στο πηγάδι.
Δεν ήξεραν πως οι ψυχές δεν μένουν στο σκοτάδι...
Γυρνούσαν χρόνια ψάχνοντας να βρουν τι έφταιξε,
ποιος πρόδωσε κι εχάθη το όνειρο της λεβεντιάς.
Λάσπες, νερό σας σκέπασαν βαθιά μες στο πηγάδι,
κι οι πέντε όλοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι να κρατηθείτε πασκίζατε
να βγείτε απ’το σκοτάδι.
Όλοι μαζί θυμόσασταν μανάδες, γυναίκες, αδέλφια, κόρες, πατεράδες.
Τους σκόρπισε η προσφυγιά, δεν ήτανε ποτέ κοντά
να ψάξουν τα κορμιά σας.