Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1944. Αφού αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του γράφτηκε στο Γυμνάσιο Παλλαρή απ΄ όπου πήρε το απολυτήριό του. Με την εκδήλωση της τουρκοκυπριακής ανταρσίας και τη δημιουργία της Εθνικής Φρουράς καλείται να υπηρετήσει στη Δύναμη. Οι νέοι της ηλικίας του αποτέλεσαν την πρώτη κλάση της Εθνικής Φρουράς. Υπηρέτησε για 18 μήνες με το βαθμό του λοχία. Κατετάγη στο Στρατόπεδο του Καράολου, στην Αμμόχωστο, όπου έτυχε της βασικής εκπαίδευσης. Στη συνέχεια υπηρέτησε στην Πράσινη γραμμή και συγκεκριμένα στα φυλάκια της Ομορφίτας. Έδειξε ιδιαίτερη κλίση στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο. Από την εφηβική του ηλικία αγωνίζεται και στις δυο ποδοσφαιρικές ομάδες του χωριού του, τον ΑΥΓΕΡΙΝΟ και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ. Το 1960 εγγράφεται στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, όπου αγωνίζεται στην αναπληρωματική ομάδα . Ως ποδοσφαιριστής του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν κάτοχος του δελτίου ταυτότητας της ΚΟΠ με αρ. Μητρώου 6028 και ημερ. Έκδοσης 6.11.1960. Λόγω επαγγελματιών ασχολιών εγκαθίσταται το 1965 στην Αμμόχωστο, γι΄ αυτό και μεταγράφηκε στη Ν.ΣΑΛΑΜΙΝΑ, όπου αγωνίσθηκε μέχρι το 1974.

Γαλουχημένος από τους γονείς του με τα ιδανικά της θρησκείας και της φιλοπατρίας, διεκρίνετο για την εντιμότητά του και την αγάπη του για το συνάνθρωπό του. Αυτή ακριβώς η αγάπη του για το συνάνθρωπο και ο αλτρουισμός του ήταν η αιτία της θυσίας του.

Με την εκδήλωση της βάρβαρης τουρκικής εισβολής τον Ιούλιο του 1974, επιστρατεύεται σε τάγμα πεζικού στην Αμμόχωστο. Σε πολεμική επιχείρηση, την πρώτη μέρα της εισβολής, στην περιοχή Σακκάρια Αμμοχώστου, γίνεται προσπάθεια να κτυπηθούν οι τουρκικοί στόχοι. Ενώ η μάχη εμαίνετο, ακούει Δόκιμο Έφεδρο Αξιωματικό να καλεί σε βοήθεια λόγω τραυματισμού. Χωρίς δεύτερη σκέψη ορμά στην κόλαση του πυρός για να τον βοηθήσει. Γιατί έτσι τον δίδαξε ο πατέρας του, γιατί αυτό του υπαγόρευε η συνείδησή του. Δυστυχώς, σφαίρα ακροβολιστή τον κτύπησε στην κοιλιά και τον τραυμάτισε σοβαρά. Σφαδάζοντας από τους πόνους είπε και τις τελευταίες του λέξεις στο συμπολεμιστή και συναθλητή του Δήμο Κωνσταντίνου( πρώην τερματοφύλακα της ΄Ενωσης Νέων Παραλιμνίου) : « Δήμο, επαίξαν , με ». Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αμμοχώστου, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στο χειρουργικό τραπέζι. Τάφηκε στο κοιμητήριο του Αγίου Μάμα. Νυμφευμεένος με τη συγχωριανή του Αντρούλα Λοΐζου. Έχει ένα γιο τον Κυριάκο που είναι μόνιμα εγκατεστημένος με τη γυναίκα του και τη μητέρα του στη Δερύνεια.

Ποίημα του πατέρα του ήρωα Κυριάκου Λαμπρία

Κωστάκη μου λεβεντονιέ και του χωριού καμάρι
που του Αττίλα τις ορδές,
σαν άξιο παλλικάρι, πολέμησες,
μα έπεσες για πίστη και πατρίδα,
κληροδοτώντας σ 'όλους μας την άσβεστη ελπίδα
πως κείνα κει τα χώματα τα τουρκοπατημένα
πάλι με χρόνους, με καιρούς θα ' ναι λευτερωμένα.

Τότε θα 'ρθώ γονατιστός στον τάφο σου να κλάψω
και το σβηστό καντήλι σου, αγόρι μου, ν' ανάψω,
λουλούδια μοσχομύριστα εκεί θε να σκορπίσω
κι ηρώο καλλιμάρμαρο στον τάφο σου θα κτίσω.

Σημαία γαλανόλευκη σεμνά θα κυματίζει
και στις μελλούμενες γενιές, εσένα θα θυμίζει.
Νιώθω περήφανος για σε, κι όλη η γενιά σου,
γιατί όλους μας ετίμησες με την παλληκαριά σου.
Δέξου απ' τον πατέρα σου το δάφνινο στεφάνι
για μνήμη, δόξα και τιμή, για μύρο, για λιβάνι
κι είθε ο Παντοδύναμος τον πόνο μου να γιάνει